Het was een doodgewone dag in de stad, de zon scheen zwakjes door de wolken heen, de geur van versgebakken donuts zweefde door de lucht en de politiepatrouille was druk bezig met het bewaken van de rust in de buurt. Drie stoere agenten, met hun flitsende badges en onwrikbare gezichtsuitdrukkingen, slenterden in hun gebruikelijke marsroute door de straten, op zoek naar overtreders.
Politieagenten worden weer even op scherp gezet
Plotseling verscheen er een schichtige figuur met een telefoon in zijn hand. Hij glipte behendig tussen de voorbijgangers door en begon de agenten te filmen. Alsof hij regisseur was van zijn eigen politiedrama, begon hij luidkeels te verkondigen: “Alleen echte politieagenten kennen hun eigen dienstnummer! Wat is jullie nummer, jongens?”
De drie agenten stopten abrupt, alsof ze zojuist betrapt waren op het eten van de laatste donut. Eén van hen, met een snor die leek te schreeuwen “ik ben serieus”, keek naar de man en zei met een zelfverzekerde stem: “Weet je wat, vriend, onze dienstnummers zijn als de favoriete cijfers van onze kindertijd, we kunnen ze zelfs in onze slaap opzeggen.”
De man staakte zijn opname, keek hen even onderzoekend aan, en leek zich te realiseren dat hij hier niet te maken had met amateuristische ‘cop-wannabes’. Met een schichtige glimlach en een knik van erkenning voor hun vakmanschap, stopte hij zijn telefoon weg en verdween in de menigte, op zoek naar een minder vastberaden doelwit.
Terwijl de drie agenten hun patrouille voortzetten, keken ze elkaar aan met een blik van triomf. “Nog steeds scherp, jongens”, mompelde de snor-agent terwijl hij een glimlach van voldoening niet kon onderdrukken. “Nummertjes-Show, zullen we maar zeggen,” grinnikte een ander, terwijl ze gezamenlijk verder marcheerden, zich bewust van hun eigen glansrijke ontsnapping aan de virtuele valstrik van de moderne tijd. Bekijk de video op de volgende pagina!
