Het was een gewone dag in Ter Apel. De zon scheen helder, vogels tjilpten vrolijk en vrachtwagenchauffeurs reden af en aan, trouw als altijd aan hun vracht. Eén van hen, laten we hem Henk noemen, had echter een dag die allesbehalve gewoon zou blijken te zijn.
Henk was een echte veteraan in de vrachtwagenwereld. Hij had in zijn loopbaan meer hobbels, gaten en slapende koeien op de weg gezien dan de gemiddelde automobilist in zijn leven. Maar op die noodlottige dag in Ter Apel, ontmoette hij een hindernis die zelfs zijn veteraan instincten op de proef stelde.
Gewikkeld in een kleurrijk spandoek dat naar verluidt meer letters bevatte dan een gemiddeld kinderboek, lag een man op de weg. Dit was geen verloren festivalganger, nee, dit was een doorgewinterde klimaatactivist. Zijn boodschap was weliswaar verward door de vele bandensporen op het spandoek, maar het was duidelijk dat hij hier was om een punt te maken.
Terwijl Henk de truck met ongelooflijke precisie tot stilstand bracht, galmde een zacht “Kansparel” uit de cabine. Henk, zo nuchter als een boterham met kaas, vroeg de man vriendelijk doch dringend om aan de kant te gaan. Maar zoals het een echte klimaatactivist betaamt, was de man niet zo gemakkelijk te verplaatsen als een slapende koe.
Vanaf de andere rijbaan kwamen auto’s met hoge snelheden aanrijden, waardoor de situatie een dreigende wending nam. De vrachtwagen, die momenteel diende als een soort ongewild straatmeubilair, was een hindernis voor de naderende auto’s.
Met een groeiende menigte toeschouwers, waarvan sommigen hun popcorn al hadden gepakt, was het duidelijk dat deze strijd niet zomaar zou eindigen. Maar Henk, met zijn jarenlange ervaring en niet te evenaren geduld, hield stand.
De situatie was zeker bedreigend, maar voor Henk was het gewoon een andere dag op de baan. Hij bleef de man ‘Kansparel’ noemen, een term die hij gebruikte met de hoop dat de man de ironie zou herkennen en vrijwillig het veld zou ruimen. Goed, beelden zien? Check de volgende pagina!
