Altijd is er wel iets opmerkelijks te zien in een stad als Leeuwarden. Niet per se vanwege de toeristische trekpleisters of de historische binnenstad, maar eerder door het rauwe randje dat sommige buurten soms plotseling tonen. Op een doodgewone dag ontvouwt zich daar een scène die ergens tussen tragikomisch en surrealistisch zweeft: twee mannen, duidelijk niet nuchter, staan midden op een grasveld tegenover elkaar. Ze maken zich klaar voor wat een gevecht moet voorstellen, maar hun coördinatie laat hen volledig in de steek.
Wat opvalt, is niet alleen de slome manier waarop ze hun ‘klappen’ uitdelen, maar vooral de apathie van de omstanders. Niemand reageert. Geen geroep, geen tussenkomst, geen opgetrokken wenkbrauw. Mensen zitten eromheen alsof het een straattheater is dat elke week wel ergens in de stad opduikt. Het is die ogenschijnlijke onverschilligheid die vragen oproept: is dit een gevolg van gewenning, of simpelweg een gebrek aan verbazing?
Een mogelijk antwoord ligt in het feit dat Leeuwarden een stad is waar het platteland samenkomt met urban chaos. De mentaliteit is vaak nuchter, maar ook: bemoei je met je eigen zaken. Als er iets gebeurt, dan gebeurt het gewoon. Mensen draaien zich niet snel om voor wat schermutselingen, tenzij er echt iets ernstigs aan de hand is. In die zin is deze bizarre scène eigenlijk een metafoor voor hoe het leven zich in sommige delen van Nederland afspeelt: met een mengeling van gelatenheid en vermaak.
Wat de twee mannen betreft, ze zijn waarschijnlijk onder invloed van middelen die hun motoriek compleet hebben geruïneerd. Geen van beiden is in staat om een gerichte tik te plaatsen. Het resultaat is een stuntelige choreografie van gemiste slagen en wankele passen, bijna lachwekkend als het niet zo sneu was. Ironisch genoeg houdt deze mislukte confrontatie hen veilig, want zonder kracht of controle kunnen ze elkaar nauwelijks verwonden.
Ergens heeft het iets weg van slapstick uit de stille film-tijd. De setting is compleet: een grasveld als toneel, een publiek dat stilzwijgend toekijkt en hoofdrolspelers die meer struikelen dan slaan. De vraag blijft: hoe kan het dat niemand ingrijpt, zelfs niet uit irritatie of moreel besef? Is dit een typisch voorbeeld van de ‘niet mijn probleem’-houding die steeds vaker opduikt in drukbevolkte gebieden?
Op sociale media gaat de video uiteraard snel rond. Mensen lachen, delen, en geven hun ongezouten mening over de situatie. De een noemt het zorgwekkend, de ander vindt het ‘typisch Leeuwarden’. Hoe je het ook bekijkt, het roept reacties op. En dat is misschien wel de reden waarom zulke beelden zo snel viraal gaan: ze zijn een spiegel van hoe absurd het alledaagse soms kan zijn.
Wat hier duidelijk naar voren komt, is hoe middelengebruik in openbare ruimtes een steeds zichtbaarder probleem wordt. Niet alleen in grote steden, maar ook in middelgrote gemeenten zoals Leeuwarden. De openbare ruimte wordt daardoor soms het decor van taferelen die eerder thuishoren in een slecht geregisseerde B-film. Wat ooit uitzonderlijk was, lijkt inmiddels normaal gevonden te worden. En dat maakt het alleen maar wranger.
Het doet ook denken aan de bredere discussie rondom veiligheid in de openbare ruimte. Waar liggen de grenzen van tolerantie? Wanneer wordt passiviteit medeplichtigheid? En hoe verhoudt deze non-reactie zich tot het idee van een betrokken samenleving? De realiteit lijkt te zijn dat hoe vaker we dit soort taferelen zien, hoe minder we reageren. En dát is misschien wel het meest verontrustende aan dit alles.
De mannen op het veld zijn uiteindelijk niet gearresteerd of meegenomen. Ze strompelen na enkele minuten weer uit beeld, alsof er niets is gebeurd. De mensen op het veld blijven gewoon zitten, hun blik alweer op iets anders gericht. Alsof het hele schouwspel nooit heeft plaatsgevonden. Maar wie goed kijkt, ziet dat dit incident wel degelijk iets blootlegt: een maatschappij die steeds vaker toekijkt in plaats van handelt.
In de kern is dit geen verhaal over een gevecht, maar over onze reactie op het onverwachte. Over hoe we omgaan met vervreemding in ons dagelijks leven, en wat we normaal zijn gaan vinden. En in een wereld waarin alles gefilmd en gedeeld wordt, is het opvallend hoe weinig er daadwerkelijk gebeurt op het moment zelf. Misschien is dat wel de grootste paradox van onze tijd: we kijken meer dan ooit, maar zien steeds minder.
Kijk hier:
@georgterzol
Bron: TikTok
