In Katwijk is het opnieuw misgegaan. Wat begon als een protest eindigde in chaos. Op videobeelden is te zien hoe een groep demonstranten slaags raakt met een pro-Palestina-gezelschap. De sfeer sloeg om in een oogwenk, en dat zonder duidelijke aanleiding.
Opvallend detail? Terwijl er geslagen, geschreeuwd en geduwd werd, bleef de politie langs de zijlijn staan. Geen ingrijpen. Geen poging tot scheiding van groepen. Alsof men besloot: laat het maar gebeuren. Dat roept vragen op, en terecht.
Want waar zijn we als samenleving als zelfs een protest niet meer veilig is? Ongeacht je politieke voorkeur: geweld hoort er simpelweg niet bij. Het doet denken aan eerdere demonstraties waar wél stevig werd ingegrepen, vaak met gepantserde wagens en ME in vol ornaat.
De verhouding tussen actievoerders en tegendemonstranten lijkt steeds vaker te ontsporen. Katwijk is hierin helaas geen uitzondering meer. Wat begon als een recht op vrije meningsuiting, eindigde in een schermutseling die niemand iets oplevert — behalve verdeeldheid.
Waarom er niet is opgetreden door de aanwezige dienders blijft gissen. Was er te weinig capaciteit? Te weinig mandaat? Of koos men bewust voor passiviteit, om verdere escalatie te vermijden? Feit blijft: het beeld van toekijkende agenten werkt wrang.
In een tijd waarin spanningen oplopen door internationale conflicten, moet juist in eigen land het hoofd koel blijven. Dat vergt meer dan alleen aanwezigheid. Het vraagt om doortastend handelen, vooral wanneer emoties dreigen te ontsporen en de straat verandert in een strijdtoneel.
De beelden uit Katwijk laten niets aan de verbeelding over. Vlaggen werden uitgerukt, borden uit handen getrokken. Eén man kreeg zelfs meerdere klappen terwijl hij zich probeerde terug te trekken. En toch? Geen enkel signaal van de kant van de autoriteiten.
Het tast niet alleen het vertrouwen in handhaving aan, maar voedt ook het gevoel dat geweld mag, zolang het ‘de juiste kant’ op is. Maar democratie werkt niet met geweld. En ‘gelijk krijgen’ hoort niet af te hangen van spierkracht of volume.
Inmiddels hebben verschillende partijen in de gemeenteraad om opheldering gevraagd. Ook op social media wordt volop gereageerd. Sommige gebruikers zijn verontwaardigd over het optreden van de politie, anderen uiten juist hun steun voor de actievoerders. De meningen zijn verdeeld.
Toch is dit niet het moment om kamp te kiezen. Het is wél het moment om na te denken over hoe we met elkaar omgaan. In een land dat vrijheid van meningsuiting als fundament draagt, hoort geweld simpelweg nooit het sluitstuk van een meningsverschil te zijn.
Wat deze gebeurtenis vooral blootlegt, is de kwetsbaarheid van de publieke ruimte. Binnen luttele seconden kan een demonstratie ontsporen. En als de gezagsdragers dan niet handelen, ontstaat er een vacuüm waarin de straat de macht overneemt.
Dat is niet de samenleving die we willen. Waar je op zaterdagmiddag niet meer met een vlag op een plein kunt staan zonder in een vuistgevecht terecht te komen. Waar ‘demonstreren’ inmiddels synoniem is voor risico nemen — fysiek én maatschappelijk.
Burgemeesters en korpschefs zullen zich achter gesloten deuren buigen over dit incident. Of er harde conclusies worden getrokken, blijft nog even afwachten. Maar dat er iets moet veranderen, lijkt onvermijdelijk. Want Katwijk is een waarschuwing.
Een waarschuwing dat we op een hellend vlak zitten. Waar polarisatie, onverschilligheid en gebrek aan optreden samenkomen in een giftige cocktail. Waarin de rechtsstaat niet meer staat, maar toekijkt. En dat kan niemand zich veroorloven — links noch rechts.
Katwijk verdient beter. Wij allemaal verdienen beter. Een veilige omgeving waar verschil van mening geen reden is om elkaar te lijf te gaan. Waar de politie geen toeschouwer is, maar beschermer. En waar protest nog gewoon protest mag zijn.
Kijk hieronder:
