Het internet draait op volle toeren sinds een fragment uit Rotterdam opdook waarop een jonge knaap geraakt wordt door een taserpijl van een kordate vrouwelijke agente. De beelden verspreiden zich als een lopend vuurtje en zorgen voor opschudding.
De gebeurtenis vond plaats in een drukke wijk waar handhavers probeerden de orde te bewaren. Op het moment dat de taser werd afgevuurd, stond de vriend van het slachtoffer naast hem met zijn telefoon in de hand – en bleef gewoon filmen.
Zijn reactie? Slechts een nonchalante “Wejoh, wejoh”, alsof er niets noemenswaardigs aan de hand was. Geen schok, geen paniek, geen schreeuw. Gewoon blijven filmen alsof het onderdeel was van een dagelijkse vlog.
En daar gaat het internet natuurlijk helemaal op los. Want iedereen heeft plots een mening over wat wel en niet mag binnen de grenzen van de wet. De commentsectie lijkt op een digitale arena zonder scheidsrechter.
De ene reageert verontwaardigd: “Mag een agent dit doen bij een kind?” terwijl een ander roept: “Hoppa! Trouwmateriaal deze vrouw.” Van juridische zorgen tot romantische bewondering – het scala aan reacties is opvallend breed en soms hilarisch.
Wat deze video vooral blootlegt, is hoe razendsnel wij reageren op beelden zonder het volledige verhaal te kennen. Een stilstaand beeld of kort filmpje zegt lang niet alles, maar voedt wél de discussie.
Volgens de officiële richtlijnen mag een politieagent een taser gebruiken bij dreigend gevaar of wanneer iemand weigert te stoppen na meerdere waarschuwingen. Dat lijkt hier het geval, al blijft de context voor de buitenwereld onduidelijk.
De vrouw in uniform hield in elk geval haar hoofd koel en handelde volgens haar inschatting van de situatie. Of dat terecht was, mogen we aan het Openbaar Ministerie overlaten. Maar online is het oordeel al lang geveld.
Wat ook opvalt, is hoe snel het internet iemand kan verheffen tot heldin of schurk. Binnen een paar uur werd ze door sommigen gebombardeerd tot powervrouw, terwijl anderen haar handelen bekritiseren met ongezouten woorden.
Ondertussen lijkt de jongen die geraakt werd het zonder ernstige verwondingen te hebben overleefd. In de video is te zien dat hij meteen naar zijn been grijpt, maar daarna op eigen benen blijft staan – weliswaar met moeite.
Veel jonge kijkers vinden de video vooral fascinerend. Niet vanwege het geweld, maar vanwege de ijskoude houding van de filmer. In een tijd waarin iedereen contentmaker is, lijkt empathie soms ver te zoeken.
De vraag die onder de oppervlakte sluimert: worden we ongevoelig voor geweld doordat we alles door een schermpje bekijken? Of is het juist onze manier om te verwerken wat er om ons heen gebeurt?
Een ander aspect is de genderrol die ineens doorsijpelt in het gesprek. Een vrouw die daadkracht toont, wordt meteen gelabeld als ‘trouwmateriaal’ of ‘dominant’, alsof dat het belangrijkste is aan haar optreden.
Deze reacties zeggen misschien meer over de kijkers dan over de gebeurtenis zelf. Het lijkt erop dat sociale media een vergrootglas leggen op onze vooroordelen en voorkeuren – of dat nu positief of negatief is.
Interessant is ook hoe jongeren zelf reageren op zulke beelden. Er wordt gelachen, gedeeld, gedebatteerd, maar zelden gezocht naar de waarheid. Het snelle scoren van likes lijkt belangrijker dan begrip van de context.
Er zijn ook zorgen over het groeiende wantrouwen tegenover gezag. Waar een agent vroeger respect afdwong, is dat tegenwoordig geen vanzelfsprekendheid meer. Elke actie wordt gefileerd en geanalyseerd door duizenden anonieme toeschouwers.
Toch is het niet alleen maar negativiteit. Sommigen prijzen de agent juist voor haar kordate optreden, en zeggen dat meer vrouwen in het blauw zich zo zouden moeten profileren. Anderen zien haar als voorbeeld voor jonge meisjes.
Uiteindelijk laat dit incident zien hoe complex onze verhouding tot gezag, media en moraal geworden is. Een video van nog geen minuut zet een hele samenleving in beweging, al is het maar voor even.
Kijk hieronder:
@adje_rotterdamzui Rdam zuid# ibahesj#
