Het bizarre moment dat je geloof in menselijkheid een flinke dreun krijgt, vond plaats in een rustige straat in Delft. Geen Hollywoodactie, geen filmset. Gewoon de keiharde realiteit, vastgelegd op camera. Een man op een fiets, nietsvermoedend onderweg, wordt keihard geschept door een auto met een buitenlands kenteken. Geen paniek van de bestuurder. Geen ‘gaat het wel?’ of ‘ik bel hulp’. Niets. De man ligt half onder de auto, zijn benen klem, en de bestuurder probeert… door te rijden.
Het soort gebeurtenis waarbij je nekharen recht overeind gaan staan. Je ziet het gebeuren en denkt: dit is niet echt. Maar dat is het dus wel. Terwijl de fietser zichtbaar pijn heeft, probeert hij zijn been weg te trekken op het moment dat de auto weer in beweging komt. En ja, nét op tijd. Nog een seconde en de banden hadden zijn botten kunnen kraken. Het is beangstigend hoe weinig empathie sommige mensen tonen in zulke momenten.
Wat het nog schrijnender maakt? Geen omstanders die ingrijpen. Geen woedende voorbijganger die de auto klem zet. Iedereen kijkt, maar niemand doet iets. Dat voelt als een collectieve mislukking. Alsof we met z’n allen in slaap gesust zijn door schermen, koptelefoons en een constante ‘niet mijn probleem’-houding.
En dan die bestuurder. Buitenlands kenteken, vermoedelijk toerist of tijdelijke bezoeker. Dat mag nooit een excuus zijn om iemand aan te rijden en vervolgens doodleuk verder te rijden. Vluchten na een ongeval is niet alleen moreel verwerpelijk, het is strafbaar. Zeker in Nederland, waar verkeersveiligheid een serieuze zaak is.
Volgens de Wegenverkeerswet is doorrijden na een ongeluk zonder hulp te bieden een misdrijf. Je bent wettelijk verplicht te stoppen en hulpdiensten te bellen als iemand letsel oploopt. In dit geval was dat dus overduidelijk nodig. Maar deze bestuurder besloot anders.
Kentekens uit het buitenland traceren is niet onmogelijk. De politie kan via internationale systemen zoals het Schengen Informatiesysteem of Europol-gegevens opvragen. Daarnaast werkt de Nederlandse politie samen met buurlanden om bestuurders die zich misdragen hier, alsnog te straffen daar. Dus ja, deze persoon kan worden gepakt.
Toch is de pakkans ook afhankelijk van camera’s, getuigen en of iemand aangifte doet. Het is dus cruciaal dat mensen die iets gezien hebben, zich melden. Zelfs de kleinste details kunnen het verschil maken. Een stukje kenteken. De kleur van de jas van de bestuurder. Een accent. Elk beetje helpt.
Maar wat zegt het over ons dat we moeten hopen op technologie en politie om recht te laten zegevieren, in plaats van dat mensen ter plekke ingrijpen? Deze gebeurtenis legt een nare waarheid bloot: we zijn massaal toeschouwers geworden. Kijkers. Scrollers. We reageren liever met een boze emoji dan dat we ingrijpen.
Voor de man op de fiets had het fataal kunnen aflopen. Eén verkeerde beweging, één seconde later, en zijn been had verbrijzeld kunnen worden onder het gewicht van een nietsvermoedende vluchtende auto. Dat besef moet je wakker schudden. Het is geen filmpje meer. Het is jouw stad. Jouw straat. Jouw buurman.
De beelden uit Delft zijn inmiddels viraal gegaan. Duizenden mensen hebben ze gedeeld. En terecht. Niet omdat leed vermakelijk is, maar omdat we moeten laten zien dat dit niet normaal is. Dat we niet stilletjes toekijken. Dat we als samenleving zeggen: dit kan niet. Dit mag niet. En dit zal niet onbestraft blijven.
Voor de politie en justitie is dit een kwestie van prioriteit. Dit soort zaken ondermijnt het vertrouwen in verkeersveiligheid. Als daders denken dat ze ongestraft kunnen wegrijden, dan is het hek van de dam. Daarom moet het duidelijk zijn: wie iemand aanrijdt en doorrijdt, wordt opgespoord en vervolgd. Punt.
Als kijker of getuige heb je ook een verantwoordelijkheid. Ben je erbij? Zie je iets? Pak je telefoon en film, ja, maar bel ook 112. Loop erheen. Vraag of het gaat. Doe iets. Laat zien dat we geen zielloze toeschouwers zijn in het echte leven.
De hoop is nu dat de man op de fiets goed herstelt. Dat de bestuurder alsnog gepakt wordt. En dat wij als maatschappij weer een beetje wakker worden. Want als we dit soort dingen normaal gaan vinden, zijn we echt iets kostbaars kwijtgeraakt.
Laten we deze video niet alleen delen, maar ook gebruiken als spiegel. Vraag jezelf af: wat zou jij doen als je erbij was? Kijken? Of handelen? Want de volgende keer ben jij misschien diegene op de grond. En dan hoop je maar dat er iemand is die wél iets doet.
Kijk hier:
@dastan_bravo_opleidingen
