Er zijn van die momenten waarop je denkt: hoe krijgt die gozer het voor elkaar? Terwijl de meeste Formule 1-coureurs na een intense raceweek even op adem komen, kruipt Max Verstappen direct weer achter het stuur. Niet om boodschappen te doen of zijn banden te laten wisselen bij de KwikFit, maar om op het legendarische asfalt van de Nordschleife te vlammen. In een Ferrari 296 GT3. Ja, echt.
Verstappen, die inmiddels zó verweven is met zijn stuur dat hij waarschijnlijk ook droomt in apexes en downforce, liet in Duitsland opnieuw zien waarom hij geen gewone sterveling is. Onder de naam Franz Hermann reed hij het ronderecord aan flarden. Zonder een grote aankondiging, zonder show, gewoon hop – een record achterlaten en weer wegwezen. Als een raceversie van James Bond. En dat in z’n eigen bolide, van zijn eigen raceteam. De overtreffende trap van autosportliefde.
Terwijl Max dus even zijn bucketlist afvinkt op de Nürburgring, zit George Russell elders te zuchten. Natuurlijk wil de Mercedes-coureur ook wel op hoge snelheid door de Eifel scheuren. Maar zoals hij het zelf zegt: zijn agenda lijkt meer op die van een minister-president dan die van een coureur. Van sponsorverplichtingen tot simulatorsessies en persmomenten – zijn raceleven wordt blijkbaar in Excel beheerd.
Russell, zichtbaar gefrustreerd maar met een vleugje Britse humor, gaf in een interview aan dat hij dolgraag z’n schema zou omgooien om meer te kunnen rijden. Niet voor de PR, maar puur voor de liefde voor snelheid. Alleen, de tijd ontbreekt. “Ik heb het er vaak met Toto over gehad,” aldus Russell. Toto Wolff – zijn teambaas – weet als geen ander dat het leven van een topcoureur niet alleen om ronden draaien gaat. Je bent óók een wandelend uithangbord.
En dan komt de sneer. Niet gemeen, eerder met een sarcastisch randje. “Het helpt als je een eigen privéjet hebt,” zegt Russell met een grijns. Natuurlijk doelt hij op Verstappen, die met zijn eigen vliegtuig net zo makkelijk even naar Duitsland vliegt als de gemiddelde Nederlander naar de Jumbo. Het verschil tussen een stercoureur en een superster wordt zelden zo duidelijk blootgelegd als op dit moment.
Wat veel mensen niet weten, is dat Toto Wolff zelf ook een verleden heeft op de Nordschleife. Twintig jaar geleden probeerde hij daar een recordtijd te vestigen. Dat liep minder fortuinlijk af: een klapband zorgde ervoor dat hij zijn ribben brak. Een trauma dat wellicht meespeelt in zijn terughoudendheid om zijn eigen coureurs daar op volle snelheid te zien razen. Voorzichtigheid boven heroïek.
Toch blijft het contrast fascinerend. Waar Verstappen de wereld over vliegt om adrenaline te verzamelen als postzegels, is Russell gebonden aan verplichtingen en meetings. Het is het verschil tussen vrijheid en verplichting, tussen instinct en planning. Max leeft voor het racen, en leeft óók van het racen. George wil dat ook, maar zit vast in een wereld die hij niet volledig zelf bestuurt.
Voor de buitenwereld lijkt het een strijd tussen luxe en beperking. Maar onder de oppervlakte zie je vooral twee totaal verschillende benaderingen van hetzelfde vak. Verstappen is de vrije geest, de man die zijn hart volgt en z’n vliegtuig start zodra de motor van zijn F1-wagen afkoelt. Russell is de analyticus, de plichtsgetrouwe strateeg die z’n dromen moet inplannen tussen de regels door.
Of George ooit zijn eigen Nordschleife-moment krijgt? Wie weet. Misschien moet hij gewoon een privéjet aanvragen bij Mercedes. Of een goed woordje doen bij Franz Hermann. Want als iemand weet hoe je je vrije tijd als coureur legendarisch invult, dan is het Max Verstappen wel.
