De woningmarkt in Nederland is een slagveld, en dat is geen overdreven statement. Zelfs met een gezamenlijk bruto inkomen van €6000 per maand is het vinden van een betaalbare woning een utopie. Voor veel stellen is er simpelweg geen uitweg. Kopen is onhaalbaar, huren onmogelijk. Dit is het verhaal van een stel uit gemeente Meierijstad dat ondanks een goed salaris met hun rug tegen de muur staat.
Twaalf jaar geleden leek de toekomst helder. Wonen in een mantelzorgwoning achter het ouderlijk huis bood stabiliteit en zekerheid. Het plan was om het huis ooit over te nemen, maar het leven had andere plannen. Een scheiding gooide roet in het eten en met een nieuwe liefde werd een nieuwe start gemaakt. Maar een huis kopen? Vergeet het maar.
Het huis waarin gewoond wordt, moet verkocht worden voor €800.000. Een bedrag dat onhaalbaar is, ondanks hun stabiele banen en inkomsten. Het is het pensioen van de ouders, dus het recht op verkoop is begrijpelijk. Maar waarheen? De markt biedt geen uitweg, en binnen enkele maanden staan ze zonder dak boven hun hoofd.
Met 30 en 40 uur per week werken, zou je denken dat een woning vinden geen probleem is. Maar de realiteit is anders. Reageren op huurwoningen voelt als een loterij, met honderden reacties per object. Een reactie krijgen is al een unicum, laat staan uitgenodigd worden voor een bezichtiging. Zelfs bellen heeft geen zin, want verhuurders nemen niet eens op.
En als je eindelijk kans maakt? Dan volgt een bureaucratisch proces waarbij alles aangeleverd moet worden en het alsnog een loting is. De kans dat je uiteindelijk mag huren? Verwaarloosbaar. Laatst reageerden ze op een huurwoning van €900 per maand, maar de afwijzing volgde snel. Hun gezamenlijke inkomen was te hoog. Absurd, maar realiteit.
Bij de gemeente Meierijstad aankloppen bood ook geen soelaas. Een gezin met dit inkomen en zonder huis? Die situatie hadden ze nog nooit gezien. De enige oplossing die werd geboden: contact met de daklozenopvang. Alsof dat een acceptabele uitkomst is voor twee werkende mensen die gewoon een dak boven hun hoofd willen.
Een alternatieve woonoplossing zoals een caravan? Ook dat is een doodlopend pad. De regels laten het niet toe om ergens langdurig met een caravan te staan. Zelfs als je bereid bent het simpel te houden, is er geen ruimte. Ondertussen stapelen de slapeloze nachten zich op. De onzekerheid vreet aan alles wat ooit vanzelfsprekend leek.
Dit is geen uitzondering, maar een groeiend probleem in Nederland. De middenklasse valt tussen wal en schip. Te veel verdienen voor sociale huur, te weinig om te kopen. En de particuliere huurmarkt? Die wordt door absurde regels onbereikbaar. Ondertussen stijgen de prijzen en daalt de hoop op een oplossing.
Dat iemand met een goed salaris moet vrezen voor dakloosheid is schrijnend. De woningmarkt faalt en de overheid kijkt toe. Hoeveel stellen moeten nog vastlopen voordat er iets verandert? Dit is de realiteit van 2024. Een markt die niet meer werkt voor de werkende klasse.
