De avond waarop Cor Kleijn zijn leven verloor, heeft Rotterdam opgeschrikt op een manier die je normaal alleen in films ziet. Wat begon als een burenconflict, ontaardde in een brute steekpartij. En dat terwijl Cor gewoon een 71-jarige man was, vader, hondenliefhebber, iemand die zijn grens wilde bewaken tegen aanhoudende overlast. Maar zijn poging om zijn frustraties bespreekbaar te maken werd zijn laatste daad. Op de stoep voor zijn woning, in de schemering van de Molièreweg, werd hij dodelijk verwond. Hulp kwam snel, maar het mocht niet baten. Zijn hond werd daarbij ook nog neergestoken – alsof het geweld geen grenzen kende.
Cor’s dochters, Lorraine en Juliette, staan nu voor de onmenselijke taak om hun verdriet publiekelijk onder woorden te brengen. Tijdens de zitting spraken zij, zichtbaar gebroken, over het verlies van hun vader. Lorraine vertelde hoe haar dagelijkse bestaan volledig instortte, hoe zelfs haar rol als moeder onder druk kwam te staan door het rauwe gemis. Juliette herinnerde zich het moment dat hun moeder haar belde: een kort, ijskoud bericht dat voor altijd op haar netvlies staat. Die ene zin: “Ze hebben papa doodgestoken… sorry lieverd.” Geen voorbereiding, geen uitleg. Alleen leegte.
Op die bewuste avond, ergens rond 20.00 uur, kwam bij de hulpdiensten een melding binnen over een man die door meerdere mensen werd mishandeld. Toen de politie ter plaatse kwam, troffen zij Cor aan op straat – hevig bloedend, met een steekwond in zijn borst. De reanimatiepoging faalde. Hij was waarschijnlijk bezig met het filmen van zijn buren vanwege eerdere overlastklachten. Volgens getuigen leidde dat tot de fatale confrontatie. De spanningen liepen al maanden op, een tikkende tijdbom die nu ontploft was.
In de rechtszaal verschenen naast buurman Albertico R. ook zijn broer Ewart R. en diens zoon Edward S. De drie mannen zwegen, geen van hen nam verantwoordelijkheid. De politie zoekt nog steeds naar het moordwapen, dat spoorloos is verdwenen. Het dossier bevat verklaringen, videobeelden en getuigenissen, maar veel is nog onduidelijk. Wat wél vaststaat: de sfeer in de wijk is ijzig geworden. Niemand wil het hardop zeggen, maar de angst heerst, en het wantrouwen is voelbaar in elke voordeur die nu ’s avonds net iets eerder op slot gaat.
De familie van Cor noemt het verlies onherstelbaar. Hun vader, die al eerder zei dat hij zich onveilig voelde, is niet meer. In een eerdere uitspraak zou hij zelfs hebben aangegeven: “Als ze me iets aandoen, weet jij wie het gedaan heeft.” Die woorden zijn akelig profetisch gebleken. Ze maken de zaak nog schrijnender, bijna alsof hij zijn dood voelde aankomen. Voor zijn dochters blijft het niet alleen bij rouw; ze zijn gedwongen dit te verwerken terwijl de daders vrijuit lijken te gaan. De komende zittingen zullen duidelijk moeten maken wat er precies is gebeurd, maar het vertrouwen in gerechtigheid is wankel.
Wat deze zaak extra pijnlijk maakt, is dat het niet alleen draait om een dode man, maar om een verziekte buurtrelatie die al veel eerder had moeten worden aangepakt. Signalementen waren er genoeg. De politie was vaker betrokken bij burenruzies op dit adres, maar het bleef bij meldingen en waarschuwingen. Nu is het te laat. Er is een leven verwoest, een gezin ontwricht, en een gemeenschap beschadigd. Een wijk waar iedereen elkaar kende, is veranderd in een plek waar men elkaar niet meer aankijkt.
Wat begon als een conflict over geluidsoverlast, parkeerproblemen of grensoverschrijdend gedrag mondde uit in een moordzaak die de hele stad beroert. Geen spectaculaire roof, geen drugsdeal die misliep – gewoon een burenruzie die ontspoorde. En dat maakt het misschien nog wel beangstigender. Want dit kan overal gebeuren. In elke straat. Bij elke voordeur. De zaak-Kleijn is daarmee niet alleen een juridisch verhaal, maar een maatschappelijke waarschuwing.
Voor nu rest de familie niets dan afwachten. De rechtbank zal later dit jaar uitspraak doen. Pas dan weten we of er gerechtigheid komt voor Cor. Tot die tijd blijft zijn foto op de schoorsteenmantel staan, zijn stem nog hoorbaar in oude voicemailberichten, en zijn hond – die het voorval overleefde – als stille getuige van wat er die avond is gebeurd. Een gebeurtenis die nooit had mogen plaatsvinden.
Kijk hier:
Bron: 112Today
